بی‌عنوان.

آن لحظه که فلانی گفت "خب پس فردا رو کلی جبران کن که وقتی میری و یه مدت دوری، سرحال باشی"، دوست داشتم غلیظ‌ترین پوزخندِ عالم را بزنم و بگویم من تنها توقع‌ام نه تنها از روز طبیعت، بلکه از کل عید و این مسخره بازی‌هایش این است که فقط بگذرد تا زودتر تمام شود و مجبور نباشم چیزی را تحمل کنم. این فکر توی سرم بود ولی همزمان به این فکر می‌کردم که واقعا هستند کسانی که روزهایشان را عادی می‌گذرانند و این حس را ندارند که هرلحظه ممکن است بدترین اتفاق بی‌افتد. و حسودی‌ام شد. غصه‌ام گرفت. خوش به حالتان.